Corine schreef...
4 Jaar geleden kwam ik voor het eerst bij Jeannette na het overlijden van mijn allerbeste vriendin. Er bleek veel onverwerkt verdriet te zitten waardoor ik niet uit het verdriet om mijn vriendin kwam. Door middel van opdrachten, zoals het schrijven van brieven aan o.a. mijn vriendin en daarover in gesprek gaan met Jeannette, kwam ik toe aan het verwerken van mijn verdriet. Voor mijn vriendin had ik een klein beeld gemaakt en dat werkte heel therapeutisch.
Jeannette moedigde mij aan om hierin verder te gaan, mijn creativiteit te gebruiken in het verwerken van onverwerkt verdriet. Dit resulteerde in een voor mij heel bijzonder, betekenisvol beeld. Jeannette gaf mij de plek, ruimte en tijd voor mijn verdriet, het mocht er zijn. Ik voelde me gehoord en gezien. Jeannette deed dit met zoveel warmte, rust en respect.
Hierdoor was voor mij de drempel niet meer hoog om nu na 4 jaar, weer een afspraak bij haar te maken ivm het overlijden van mijn peettante. Ik wilde voorkomen dat ik weer heel diep zou komen in mijn verdriet. Maar ik bleek al zoveel sterker te zijn dan 4 jaar geleden dat ik nu veel beter met het verdriet om kon gaan. Ook nu voelde me ik weer zo gehoord en gezien door Jeannette en was er ook weer die warmte, rust en respect.
Waar ik 4 jaar geleden een lange weg en vele gesprekken had te gaan, had ik nu aan 3 gesprekken genoeg. Enerzijds jammer want de gesprekken waren erg fijn maar het is ook goed zo. Ik weet dat ik het zelf kan, er zullen zo nu en dan (diepe) dalen komen maar ik weet nu dat ik sterk genoeg ben om er ook zelf weer uit en weer in balans te komen.
Dank je wel Jeannette!
